Czas na mała lobotomię, materiał podzieliłem na dwie części: teoretyczną i praktyczną.
Może zauważyłeś, że nasz komputer ma 64KB pamięci podstawowej ale Dr. Frankenstein by go ożywić wszczepił mu fałszywe wspomnienia pod postacią systemu operacyjnego i sporo z tej pamięci zajął dla siebie. Teraz nasza kolej na małą incepcję :D
O ile odzyskanie pamięci od adresu $a000-$bfff jest względnie łatwe bo można komputer uruchomić w takim trybie (z wyłączonym Basic-iem) to oduczenie go jak żyć po staremu nastręcza trochę więcej pracy - całe szczęście niezbyt dużo :]
Wyłączenie OS i niekorzystanie z DOS-u sprawi, że nie tylko zaoszczędzimy wiele pamięci ale także sporów z konserwatywnymi jak i nowoczesnymi Atarowcami ;P
O ile bez OS można się śmiało obejść to DOS bywa potrzebny. Jeżeli jednak napiszesz już tak dużą grę na A8, że będziesz miał potrzebę coś doczytać czy zapisać to jestem przekonany, że sam już sobie poradzisz - ja nie zamierzam dotrzeć do takiego punktu, wspomnę tylko, że wtedy z odsieczą przyjdą wam specjalne DOS-y napisane przez Fox'a czy XXL'a.
Jeżeli byłeś dociekliwy to mogłeś zobaczyć, że w części trzeciej pojawił się katalog src w którym znajdują się źródła naszej gry (będą one systematycznie przyrastać). Odpalmy skrypt build i zobaczmy co da się zobaczyć:
./build
Mad Pascal Compiler version 1.6.5 [2020/11/03] for 6502
Compiling main.pas
7 lines compiled, 0.61 sec, 4884 tokens, 389 idents, 155 blocks, 5 types
ZPAGE: $0080..$00D7
RTLIB: $2000..$1FFF
SYSTEM: $2030..$2033
CODE: $2000..$204C
DATA: $204D..$2058
Writing listing file...
Writing object file...
7111 lines of source assembled in 4 pass
95 bytes written to the object file
zainteresujmy się ZPAGE i CODE:
- ZPAGE informuje nas ile pamięci na stronie zerowej zajmuje Mad Pascal na swoje zmienne i gdzie są one umiejscowione.
- CODE informuje nas od którego adresu zaczynają się dane naszego programu.
Dlaczego takie wartości a nie inne, dlaczego $2000 a nie np. $a00 albo $80 zamiast 0? Otóż dlatego, że ktoś tak przed nami ponakręcał te zegary, że wolne adresy zaczynają się na stronie zerowej dopiero od $80 a najpopularniejsze DOS-y zabierają pamięć często aż do $2000. Jednym słowem marnotrawstwo zwłaszcza z punktu widzenia programisty gier na 8-bit platformę! :D
Co więcej, komórki na stronie zerowej są ważne bo pozwalają nam na najszybszą z możliwych operację na pamięci, adres jest wtedy 8-bitowy a nie 16-sto. W związku z tym postarajmy się je odzyskać dla siebie, skoro jednak odbierzemy tę pamięć naszemu OS to na cóż nam i on sam? Słusznie... Też go wyrzućmy na śmietnik historii :]
Jaką mapę pamięci chcemy dla siebie osiągnąć zaraz po starcie naszego programu? Jak wygląda nasza Atarowska tabula rasa?
$0 - $ffstrona zerowa, cała dla nas (!) za wyjątkiem zmiennych MP$100 - $1ffstos procesora, nie dotykamy!$200 - $cfffwolne$d000 - $d7ffrejestry sprzętowe$d800 - $fff9wolne
W skrócie: gdy już załadujemy nasz program za pomocą np. jakiegoś micro DOS-u i przejmiemy kontrolę nad komputerem to niedostępna dla naszego programu powinna być już tylko przestrzeń zarezerwowana na stos, rejestry sprzętowe i ostatnie 6 bajtów gdzie znajdują się ważne wektory.
Jak wyłączyć system komputera Atari w praktyce dowiesz się w następnej części.
"Mapa pamięci" to wyszczególnione i opisane obszary pamięci komputera, czyli do czego służy, co robi konkretna komórka, rejestr lub obszar pamięci.
Obszar pamięci $0000-$00FF, mający dla procesorów z rodziny 65xx specyficzne, 'sprzętowe' znaczenie, ze względu na istnienie oddzielnego trybu adresowania "strony zerowej", szybszego niż adresowanie reszty pamięci. Na stronie zerowej typowo umieszcza się wskaźniki, gdyż wymagają tego prawie wszystkie (oprócz JMP) rozkazy działające w pośrednim trybie adresowania.
W przestrzeni adresowej 6502 jest wyróżniony obszar przeznaczony na stos - jest to obszar od $0100 do $01FF.